“Εφυγε” η Μαρία Ν. Λύρα στις 17 Ιουνίου 2024.
Γεννήθηκε το 1930 στην Αιγνούσα. Μικρότερη κόρη του Δημήτρη Λαιμού-Γέροντα και της Παρασκευής της Γεροντίνας, ιστορικών μελών της οικογένειας των προεστών και δημογερόντων του νησιού, η Μαρία είχε την τύχη να ζήσει όλες τις προ- και μεταπολεμικές κοινωνικές αλλαγές κι εξελίξεις σε πολλούς διαφορετικούς κόσμους: αρχικά στην Αιγνούσα, μετά στη Χίο, λίγο αργότερα στην Αθήνα όπου φοίτησε στο Αρσάκειο, στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, όπου παντρεύτηκε, δημιούργησε οικογένεια κι έζησε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής της φτάνοντας μέχρι το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα με συγκλονιστικές εμπειρίες γεγονότων, με μνήμες σπουδαίων προσώπων, απίστευτες αφηγήσεις κι αναμνήσεις πολλών δεκαετιών.
Σπάνια προσωπικότητα, ένας μοναδικός συγκερασμός Αιγνουσιωτίνας μ’ ακλόνητες ισόβιες παραδοσιακές αρχές, κοσμοπολίτισσας με μια χαρακτηριστική δωρική αρχοντιά, που απέπνεε σεβασμό στο ευρύτατο ανά τον κόσμο κοινωνικό περιβάλλον της, αγγελική ψυχή μ΄ ανεξάντλητα αποθέματα αγάπης, καρτερικότητας, μακροθυμίας κι αφοσίωσης στους δικούς της, στους συμπατριώτες της, στην πατρίδα της, όπου και σ’ όποιον ένιωθε ότι πρέπει να βοηθήσει και να προσφέρει.
Με την πατρική της οικογένεια δώρισαν στον ΣΦΟ το 1972 το κτίριο, όπου μέχρι σήμερα στεγάζεται ο τοπικός Αστυνομικός Σταθμός, ενώ το 1990 προέβη με δαπάνες της σε ριζική ανακαίνιση του ακινήτου. Με την οικογένεια του συζύγου της υπήρξαν οι μεγάλοι δωρητές κι υποστηρικτές του Λύρειου Παιδικού Χωριού, ενώ παράλληλα ανέπτυξε πλούσια αγαθοεργό δραστηριότητα στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Για το έργο της τιμήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο.
Η Μαρία Λύρα, τελευταία της γενιάς της, φεύγει και σφραγίζει μια χρυσή σελίδα της σύντομης, αλλά πολυκύμαντης ιστορίας της Αιγνούσας. Κληροδοτεί το απαράμιλλο ήθος, την “γεροντική” της φρόνηση, τα μετρημένα λόγια της και τις αθόρυβες πράξεις, εκείνες, που της επιφυλάσσουν την αυτοδίκαιη είσοδο στην χώρα των αγγέλων.
Την αποχαιρετάμε με ευγνωμοσύνη και τιμή από εδώ, από την γενέτειρά της με τον πένθιμο ήχο της καμπάνας, που αυτή την ώρα του δειλινού αναγγέλλει την εκδημία της! Στα παιδιά της Μάρκο κι Άντζελα, στα εγγόνια και δισέγγονα, στα ανίψια και στους συγγενείς της ευχόμαστε η μνήμη της κι η ευχή της, αιώνια κι αειθαλής, να τους συνοδεύει στη ζωή τους.
